8 Haziran 2008

Hayatta ben en çok Babamı sevdim...



Hayatta ben en çok babamı sevdim.

Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk

Çarpı bacaklarıyla ha düştü, ha düşecek

Nasıl koşarsa ardından bir devin


O çapkın babamı ben öyle sevdim.

Bilmezdi ki oturduğumuz semti

Geldi mi de gidici hep hep acele işi!

Çağın en güzel gözlü maarif müfettişi.


Atlastan bakardım nereye gitti,

Öyle öyle ezber ettim gurbeti.

Sevinçten uçardım hasta oldum mu

40’ı geçerse ateş, çağ’rırlar İstanbul’a,


Bi helallaşmak ister elbet, diğ’mi, oğluyla

Tifoyken başardım bu aşk oynunu,

Ohh dedim, göğsüne gömdüm burnumu.

En son teftişine çıkana değin


Koştururken ardından o uçmaktaki devin,

Daha başka tür aşklar, geniş sevdalar için

ıldı nefesim, fikrim, canevim

Hayatta ben en çok babamı sevdim.

Can yücel

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder